زندگی چقدر غمگین و ترسناکه در میان ملتی که حتی نمی‌پذیرند دقایقی را صبورانه ،برای شنیدن حرف مردانی بنشینند که صمیمانه و بیولوژیک به هم دل می‌بندند اما ساعتها ،با اشتیاق و خانوادگی برای تماشای مردانی سر پا می‌‌ایستند که طناب‌های دار را با تعصب و بی رحمانه ،برای مردانی دیگر مرتب و آویزان میکنند.
فاجعست....کی میتونه درک کنه واقعآ
ReplyDeleteهیچکس به جز خودمون
Delete