غفلت کرده ای مادر!
پشتِ یک هویتِ جانسوز
زیر آواری از حسرت
پسرت ذرّه ذرّه دفن می شود
غفلت کرده ای مادر!
از نگاه ناامید فرزندت درون پرآشوبش را ندیدی
غفلت کرده ای مادر!
قصه ی تلخ زندگی ام را هرگز نفهمیدی
غفلت کرده ای مادر!
از درد دلهایم با غریبه های مجازی
غفلت کرده ای مادر!
پشتِ یک قلبِ عاشق
فرزندت آرام آرام می میرد... وتو
فراموش کردن را به من نیاموختی.
پ.ن
No comments:
Post a Comment