احساس میکنم تو یه حباب توی یه یه فضای بسته گیر کردم.حس میکنم توی پادگان گیر افتادم همه ادما مثل یه ربات بی روح و بی احساسن.اره ایران مثل یه پادگان هست به قول داریوش که میخونه وقتی که دل تنگه فایدش چیه ازادی زندگی زندونه وقتی نباشه شادی اره همه طرف غم و اندوه و گریه گرفته یکی هم نیست به داد مردم بدبخت ایران برسه شاید چون خود این مردم میخوان تو بدبختی دست و پا بزنن و همیشه تو غم و گریه زندگی کنن و زندگیشون جهنم باشه.ولی اگه کسی نخواد اینطوری زندگی کنه ایا دستی هست که کمکش کنه تا از این حباب سربسته که مثل زندونه نجات پیدا کنه وبه ازادی برسه